Auteur: Iris Salembier

Onze vertrekplaats was Cognac, dat is ook de plaats waar we onze boot terug moeten afgeven. Bij de start hadden we geen tijd genomen om de stad te bezoeken, omdat we popelden om aan ons vaar-avontuur te beginnen.

Maar vandaag is er tijd en goesting voor de verkenning van de stad. Zelfs Mattis, die normaal niet zo tuk is op die oude vervallen Franse huizen, weet deze prachtige oude middeleeuws stadskern toch te appreciëren.

De finissage van onze bootexcursie willen we vieren met een etentje. Heel toevallig ontdekken we langs de kaai de ideale locatie hiervoor: een restaurant dat is ingericht als een supergezellig Italiaans pleintje. Het is een perfecte imitatie met, zoals op een echte filmset, alle requisieten, inclusief (opgezette) duiven, wasdraden met was die hangt te drogen aan de gevels en in het midden van het plein een waterput, mét muntjes erin ! Het is alsof we aangemeerd zijn aan de Italiaanse kust. Gelukkig spreekt de ober wel goed Frans, want ons Italiaans is niet zo goed….

Tijdens de copieuze Italiaanse maaltijd evalueren we de afgelopen week. Ik kan wel meteen de conclusie verklappen, dat we het allemaal een zeer geslaagde vakantie vonden. Zelfs de factoren die we niet zelf in de hand hadden, vielen in ons voordeel uit, zoals het prachtige weer bijvoorbeeld. We hoorden van enkele bewoners die we onderweg spraken, dat het hier vorige week de ganse week regende! Zoals echte zeelui, zijn we de natuurgoden zeer dankbaar.

Dan was er nog de lieflijke Charente-streek, met zijn vele kastelen, groene velden en sprookjesachtige bossen, die ons echt heeft weten te bekoren. Hoewel we hier een beetje lukraak waren terecht gekomen, omdat hier zo’n boot vrij was die gepast was voor ons gezelschap. En de boot zelf! Ja we hadden misschien wel chiquere boten gespot, maar geen boten zoals de onze waar je zoveel buitenruimte had, op de neus vooraan, op het achterdek en zelfs op het dak van de living, we hadden elk ons een eigen zonnedek.

Ook de blog schrijven was een heel inspirerende ervaring! En het voordeel is, als er nu mensen vragen hoe het is geweest, kan ik gewoon het linkje sturen van de blog. Al heb ik er soms wel mijn slaap voor gelaten, de verwoordingen en zinsconstructies bleven ‘s nachts maar door mijn hoofd spoken. Nu begrijp ik dat veel schrijvers eenzaten of nachtdieren zijn.

Zijn er dan echt geen minpunten ? Ja natuurlijk, zo was onze eigen voorbereiding voor verbetering vatbaar, simpelweg omdat we niet wisten wat ons te wachten stond. Nu weten we beter…. volgende keer nemen we zeker petanqueballen mee, dat is minder lastig (voor Filip) dan voetballen en het risico dat de ballen het water in rollen iets kleiner.

En verder gaan we nog op zoek naar één van die ouderwetse petjes met zo’n plastiek zonneklepje boven de ogen, voor de kapitein een must, en zonnecrème, en ja, niet te vergeten, beter visaas natuurlijk!

Ik hoop nu wel dat ik niet te veel mensen zin heb doen krijgen om volgend jaar ook een bootvakantie te boeken, anders komt mogelijks de kalmte en rust op de rivier in het gedrang, één van de aspecten die we nu net zo leuk vonden.

Et voilá, ik zal het hierbij laten, maar niet zonder jullie bijzonder hartelijk te bedanken voor de vele leuke commentaren en reacties.

We liggen aangemeerd in Jarnac. Een stadje waarvan ik grote verwachtingen had, door de beschrijving in onze vaargids. Na alle rust en verlatenheid op het water, kijk ik al eens uit naar gezellige terrasjes, leuke winkeltjes,….

Bij het naderen van Jarnac zien we van ver al massa’s witte boten liggen. Het doet me denken aan zo’n pronkerige haventjes waar de jachten van de jet-set geëtaleerd liggen…. We beslissen al maar meteen aan te meren op een nog rustig plaatsje een beetje vóór het stadje. Officieel omdat we vrezen dat er geen plaats meer zal zijn in het centrum zelf, maar ook wel omdat we wat schroom voelen om ons met onze huurboot, als amateurs tussen de pro’s te moeten gaan leggen.

Direct na het aanmeren, wandelen we langs de kaai richting stadje en loeren stiekem binnen in de chique witte boten, …. nu pas valt het ons op dat ze allemaal hetzelfde logo dragen en dat dit eigenlijk gewoon de aanlegplaats is van een andere groot bootverhuurbedrijf ‘le boat’! Ook onze Oostendse vaarvrienden waren van hieruit vertrokken, viel het ons nu te binnen. Bij het verder wandelen, meer naar het centrum toe, als we de vloot van ‘le boat’ gepasseerd zijn, blijken nauwelijks nog boten te liggen. Ook het centrum zelf beantwoordt niet helemaal aan onze verwachtingen, slechts na intensief zoeken, vinden we een zonnig terras. De handgeschreven menukaart valt onze hongerige zielen meteen op. We overwegen ons eens te laten verwennen met een lekker menuutje. Maar ook die verwachting moeten we snel opbergen, als de -duidelijk gestresseerde- dame achter de toog, aangeeft dat ze ‘complète’ zijn. Ja we mogen wel iets drinken buiten, zolang we het maar zelf aan de toog komen bestellen.

Jarnac, las ik ook in de vaargids, is de geboortestad van François Mitterand. Niet dat het ons erg interesseert, maar we zien inderdaad pijltjes naar zijn geboortehuis en zelfs een museum. Het enige wat ik weet over deze voormalige President van Frankrijk, was dat hij zoals het een echte man aan de macht betaamd, vele minnaressen en en zelfs buitenechtelijke kinderen had. Hij blokte ooit insinuaties hierover, van journalisten af met de laconieke uitspraak ‘Et alors?’ … En dan? Yves Letherme, Bill Clinton en koning Albert hadden beter moeten weten …

Na onze magere vangst in het mondaine stadscentrum keren we terug naar ons stekje en ik beslis als compensatie pannekoeken te bakken voor de uitgehongerde crew. We naderen het einde van een expeditie, de vermoeidheid begint toe te slaan, ze kunnen wat zoetigheid als versterking gebruiken. Je wil ten slotte niet dat ze door ontbering fouten gaan maken, op een boot kan dat zware gevolgen hebben ….

Ik had het daardoor niet zien aankomen, omdat ik net het eerste deeg in de pan had gegoten, toen ik een luide plons hoorde en direct erna een schaterlach van Simon. Ik ben te benieuwd wat Filip nu weer heeft uitgestoken, en beslis dat één aangebrande pannenkoek, minder erg is dan het vermoedelijke spektakel te moeten missen dat ik verwachtte. Tot mijn verbazing zie ik Mattis met natte kleren uit het koude sop terug aan boort klauteren…. Ik heb niet de tijd om me zorgen te maken, want hij spuwt onmiddellijk het laatste beetje rivierwater uit zijn mond en roept direct duidelijk opgelucht dat zijn Gsm gelukkig niet in zijn broekzak zat, maar binnen lag! Ik dus ook opgelucht – niet om zijn Gsm uiteraard- maar als dat het eerste is wat bij hem op komt, zal het wel zo erg niet zijn, dacht ik zo… Voor alle duidelijkheid, ik ben wel niet het prototype van een overbezorgde moederkloek, maar Mattis stond, op het moment van de misstap, niet boven op het dek, maar op het uitstekende boordje achteraan de boot, op het niveau van het water, dat is gemaakt om in de zomer gemakkelijk in het water te kunnen springen… (voor jullie mij aanklagen wegens nalatigheid….)

Gelukkig is het een zeer zonnige dag en kunnen zijn kleren, en Mattis zelf, gewoon liggen drogen in de zon op het dek. Simon voelt de bui al hangen en doet alsnog een poging zelf ook de blog van vandaag te halen door ook in het koude water te springen, weliswaar na het aantrekken van zijn zwembroek en een warme badhanddoek klaar te leggen. Op zijn verzoek werd alles gefilmd, kwestie dat er bij twijfel toch bewijsmateriaal zou zijn….

Lees vervolg : De laatste dag

In tegenstelling tot de hectiek van de vorige dagen, verlopen deze dagen bijzonder rustig, zo rustig dat ik mij een beetje zorgen begin te maken…. wat ga ik in de blog schrijven? Geen technische problemen, nachtelijke avonturen of vreemde ontmoetingen. De jongens beginnen ook al mee te denken, ‘mama, dat is wel leuk om over te schrijven, hé’… Maar ja, een dode bever of muskusrat die voorbijdrijft, toegegeven wel een zeer grote, maar toch niet groot genoeg om een blog te vullen…

Maar aan de andere kant, we komen nu wel helemaal tot rust en genieten. We varen zeer traag, dat heeft veel voordelen, de motor maakt minder lawaai, we horen de vogels fluiten, krassen en kraaien…. Bovendien is de deining van het water veel minder heftig, als je je zachtjes laat voortdrijven, waardoor we ons minder een stoorzender voelen in deze prachtige natuur.

Van op het dek genieten we van de traagheid waarmee het landschap aan ons voorbij glijdt, de kleine dorpjes langs de rivier onthullen zich langzaam vanachter een heuvel of bos….

Gefascineerd zitten we te staren, wanneer één van de vele statige kastelen hier in de streek, oprijzen van achter een bocht…. op zo’n momenten moeten we elkaar er vaak aan herinneren het roer in het oog te houden, om niet helemaal uit de bocht te gaan. Wat een verschil met de landschappen die voorbij flitsen als je op de autostrade door het land klieft!

Toegegeven, ik mag niet over-romantiseren, naast het genieten, is deze vakantie toch ook wel een grote uitdaging op veel vlakken… We leren leven met beperkingen. Beperkte watervoorraad, dat betekent geen lange douches, maar korte kattenwasjes en al eens plassen in de vrije natuur om spoelwater uit te sparen. Beperkte ruimte, althans in de boot, waardoor we wel eens op elkaars lip zitten en blij zijn aan te meren. Beperkte elektriciteit, de 2 stopcontacten werken enkel als we het geluk hebben te kunnen aankoppelen aan het elektriciteitsnet. Maar ook en vooral beperkte WiFi ! Dat blijkt vooral voor de kids, het grootste struikelblok te zijn ! Het is erg om dit te zeggen, (en ik weet dat ze ook meelezen) maar het zijn echte ‘Wifi-slaafjes’….. Leven zonder WiFi is voor hen ondenkbaar! Af en toe moeten we dus rekening houden met wat ontwenningsverschijnselen… in de vorm van extreme humeurigheid, misselijkheid bij te veel fysieke inspanning, lusteloosheid, overdreven vermoeidheid, emotionele schommelingen, ….

Ik heb een ganse batterij afleiding mee, om op stille momenten de WiFi-hunker te compenseren….. strips, gezelschapsspellen, CD’s met luisterverhalen, een voetbal, zelfs simpele kleurpotloden, ….. Maar Simon vindt zijn plezier vooral in vissen (nog zonder succes) en het (proberen) proper houden van het witte dek. Met een emmer aan een touw, water scheppen uit de rivier en onze moddervoetstappen wegspoelen en schrobben. Één keer was ook de emmer zelf weggespoeld, maar na een achtervolging met de boot, konden we die gelukkig terug opvissen voor hij gezonken was!

Ook opgelegde huishoudelijke taken zorgen voor de broodnodige afleiding. Zo is er geen zo’n kast waarin je de vuile vaat steekt en er dan na anderhalf uur weer proper uit kan halen…. De afwas, een nieuw concept voor de jongens.

En voetballen is ondertussen een klassieker, als we zijn aangemeerd en er gras in de buurt is, wat meestal het geval is. Al is dit niet altijd een ideale bezigheid zo vlak bij een rivier, hebben we ondervonden. Dag 2 was hij al de rivier ingerold, we zagen hem wel drijven maar Filip zijn vaar-vaardigheden waren toen nog niet wat ze nu zijn en dus moesten we de bal achter laten….

Ondertussen zijn we van koers gewijzigd en varen we nu landinwaarts. We ondervinden een duidelijke verschil om stroomopwaarts te varen. Maar Filip is heel behendig geworden in het besturen en manoeuvreren van de boot. Dat heeft zo zijn voordelen, zo moeten we geen gêne meer voelen om aan te meren als er mensen in de buurt zijn, zoals in een stadje wel eens het geval kan zijn. Dat scheelt ook weer een pak stress.

Bij het terugvaren, herkennen we alle plaatsjes waar we eerder zijn aangemeerd. Het is namiddag, we besturen de boot van op het zonnige dek en drinken daarbij een koffietje (het moet niet altijd rosé zijn (en deze was op trouwens)). Ondertussen spotten we bevers (nu ook levende), roofvogels, kleine fluoblauwe vogeltjes die over het water scheren, schildpadden (!), zelfs ooievaars, en bij God, daar nog iets raars, een dier met een witte kop en groene strepen !? Het is onze verloren gewaande voetbal!

Zonder aarzelen maakt de kapitein van dienst (gelukkig Filip op dat moment), een uithaal naar de kant van de drijvende bal. Iedereen schiet onmiddellijk in actie, de jongens grijpen een stok en ik grits naar de emmer met touw. Met de stok geeft Mattis mij de perfecte voorzet, zodat ik nog enkel de emmer naast de bal in het water moet gooien, en onder algemeen gejubel omhoog kan trekken op het dek!

In de euforie van het moment, hadden we de naderende veel te laaghangende takken niet opgemerkt, waardoor we plots bijna moeten gaan liggen op het dek om niet onthoofd te worden….. de takken schuren over het dak van de boot.

Het is te laat, we zien het aankomen maar kunnen niet meer ingrijpen en zien koffietafel, koffietassen en koffiekan omvergesleurd worden, ….

Gelukkig blijft alles binnenboords, door de reling tegengehouden en als bij wonder zijn er geen scherven,verwondingen of breuken, …. alleen vieze bruine koffiesmurrie overal op de witte tafel, op de witte stoelen en op het witte dek ….

Simon ziet het met lede ogen aan…. zijn witte dek ! Maar het voordeel is, hij heeft meteen weer een dagvullende bezigheid, eerst het dek een spoeling geven en bij de eerste aanmeerplek kunnen ze weer gaan sjotten.

Lees vervolg : Dag 6 De Jet-Set

Als beginners werden we bij de start aangewezen, te varen richting zee. In die richting zijn er namelijk maar 2 sluizen (in de andere richting 18!). Dat advies hebben we gelukkig opgevolgd. De ene sluis was een makkie gisteren, de andere staat later vandaag op het programma. Maar we maken ons geen zorgen, de tweede sluis is volautomatisch. Naar men zegt moet je alleen op een knopje duwen…Met een gerust gemoed zetten we onze koers verder.

Bij vertrek moesten we op een document de gegevens invullen van de mensen die de boot zouden gaan besturen. Daarop vermeldden we uiteraard de jongens niet, gezien hun leeftijd, Mattis 13 en Simon 11! Maar onder ons was het min of meer al een uitgemaakte zaak vooraf dat ook zij wel eens het roer mochten overnemen. Mattis is als eerste aan de beurt. Op een mooi recht stuk installeert hij zich achter het roer. Wij er vlakbij uiteraard ! Als een volleerd kapitein bestuurt hij moeiteloos de boot. In tegenstelling tot veel andere bezigheden, wordt hij het bovendien ook niet snel beu. Wij hadden hem gewaarschuwd: ‘opgelet, de boot reageert traag, heb geduld en niet overdreven gaan draaien aan het roer’ Maar hij voelt alles perfect aan, onze Yoko glijdt moeiteloos door de Charente, en niet in slalom, zoals we hadden gevreesd. Mattis heeft een simpele verklaring voor zijn talent, het is gewoon vergelijkbaar met een online gamen als de WiFi niet goed werkt! Dan reageren de personages blijkbaar ook met enige vertraging ! We zijn blij dat het gamen dan toch nog wat real-life talenten kan opleveren!

We komen aan bij de volautomatische sluis. Terwijl Filip en zijn 2 matrozen de boot vastleggen aan de wachtsteiger er net voor, ga ik aan land, op onderzoek naar de juiste knop. Er hangt een bord met een uitleg in 3 talen: Frans, Engels en Duits. Als ik er nu over nadenk, leek dit een voorbode van wat komt. Ik probeer in alle talen, uit te vlooien op welke knop ik moet duwen… De man van de bootverhuur had gezegd dat er maar 2 knoppen waren, maar ik zie 2 groene met daartussen een zwarte schakelaar, een zwarte knop en een rode knop! Ik veronderstel dat we het beter bij één van die groene houden. Maar op de groene kan je blijkbaar niet duwen. Ik probeer de zwarte schakelaar ertussen naar links te draaien, de richting voor als je stroomafwaarts vaart, vermoed ik. Maar er gebeurt niets… Gelukkig is er plots hulp, als uit het niets is er een andere boot aangekomen. Het blijken mensen van Oostende te zijn! Ik ben er zeker van dat hun zeemansroots hen in het bloed zal zitten en dat die hier wel van pas zal komen. De Oostendenaar komt mij, samen met zijn dochter vervoegen, hij leest ook de borden en probeert hetzelfde als ik, met zelfde resultaat. Maar zowaar, is er plots weer hulp uit het niets, deze keer in de vorm van een ouder koppel, dat aan het wandelen is met hun 2 honden. Het blijken uitgeweken Britten te zijn. Ze wonen daar een beetje verderop, vertellen ze, en ze vragen of we hulp nodig hebben! Oef, die moeten toch zeker wel weten hoe die sluis werkt!

Helaas, ook hun versterking, blijkt niet genoeg… Ondertussen heeft Filip -die vindt dat ik nogal lang weg blijf om op een knop te duwen- ook het schip verlaten en is de equipe komen versterken. Niemand begrijpt wat er aan de hand is. Eén van ons denkt dat we op de zwarte Reset knop moeten duwen… Maar ook dat verandert niets aan de situatie. Het begint te lijken op een opdracht in de mol…. de sluis ligt onbewogen als een stil enigma te wachten op de juiste code…

En dan is er nog die rode knop. Die is als enige is afgedekt met een plastiek luikje, omdat die echt dient voor noodsituaties…. noodsituaties ‘zoals deze’ besluit iemand van ons gezelschap, ik weet niet meer wie het was, maar gesterkt door de ganse ploeg, durfde het iemand aan, het plastiekje op te heffen en te duwen ! Het was nu officieel, we zaten in een ‘noodsituatie’!

In Griekse tragedies, daalt er in noodsituatie een ‘deus-ex-machina’ uit de hemel, en dus zo geschiedde… Al was het niet uit de hemel… Zonder dat iemand het had opgemerkt, was er nog een derde boot aangemeerd…. Alsof ons gezelschap nog niet internationaal genoeg was, waren het deze keer 2 Duitsers … een Duits koppel meerbepaald, maar de Duitse dame was duidelijk de baas. Ze komt gezwind op ons groepje afgestevend. In tegenstelling tot de rest van onze ploeg, heeft ze blijkbaar haast. Ze is bijzonder geërgerd over onze onkunde en verwijt ons dat we vooraf onze vaargids hadden moeten lezen…. We proberen ons in alle talen te verweren dat we alles hebben geprobeerd, maar ze is onverbiddelijk en toont geen greintje begrip.

De Britten druipen af, excuseren zich dat ze ons niet hebben kunnen helpen, en wij met onze nieuwe Oostendse vaarvrienden besluiten dat het tijd is om te aperitieven. Van op een afstandje, met een Rosé in de hand, zien we de Duitse dame bellen naar het noodnummer op het bord (ja dat was er ook nog)….

Na een half uurtje heeft – in de Vlaamse versie van dit verhaal- de reset knop zijn werk gedaan en gaat de sluis open… We zijn het er met de Oostendenaars zonder overleg onmiddellijk over eens dat we de Duitse dame eerst laten voorgaan, gezien zij -volgens de Duitse versie van het verhaal – de situatie had opgelost. Hoewel er 2 boten tegelijk in de sluis kunnen, laten we haar alleen gaan. We willen het risico niet nemen haar verder op te houden, met ons geklungel.

Terwijl ze langs ons vaart naar de sluis, bemerkt Filip terloops het kleine vlaggetje op, dat aan haar boot wappert…. met zowaar een heks op !

Nog meer overtuigd dat we de juiste beslissing namen, zwaaien we haar mogelijks een beetje te enthousiast uit, in de hoop niet meer in haar vaarwater te komen.

Lees vervolg : Dag 4+5 Leven met beperkingen

De dag begint dus door omstandigheden al heel vroeg ( zie dag 1 voor wie nu pas inpikt….) We zijn gisterenavond aangemeerd in de ‘vrije natuur’, dus gewoon een plekje aan de kant van de rivier, zonder steiger of ponton om ons aan vast te maken. Om op zo’n plekjes te kunnen aanmeren kregen we 2 piketten mee ! Ja, wij geloofden het eerst ook niet, onze boot van 9 m lang en net geen 4 m breed ligt vast aan 2 piketjes! Het eerste wat we doen dus, deze morgen, is toch even checken of onze Yoko nog steeds ligt op de plaats waar we ze gisteren hebben vastgemaakt. Dat blijkt gelukkig het geval te zijn! We liggen op een prachtig plaatsje, rondom alleen water, velden, geen huis, kat of mens te bespeuren, maar toegegeven, het is ook wel vrij mistig…

In de mist varen, dat durven we nog niet, en het is nog te vroeg om de technieker te bellen, dus besluiten we te voet even op verkenning te gaan. Een klein beetje verderop ligt onze eerste uitdaging, we zien het als een soort ingangsexamen…. een kluis! Ah ja, nee sorry, ik bedoel natuurlijk een Sluis! Maar door een verwarring met het ‘Franse woord ‘écluse’ blijf ik die elke keer maar Kluis noemen…. Filip is het al gewoon, dus blijven we gewoon spreken van kluizen ipv sluizen…

We zijn ervan overtuigd dat het een goede voorbereiding kan zijn op het echte werk om de kluis al eens te gaan bekijken….en zo wandelen we met ons vieren voor dag en dauw in de velden, langs de rivier. Daar moeten we ontgoocheld vast stellen dat we niet tot bij de kluis kunnen. Net ervoor splitst de rivier blijkbaar, op de afsplitsing aan de kant waar wij aangemeerd liggen is er een barrage met een aanzienlijk waterverval over de volle breedte…. We beseffen meteen dat dit niet de kant is die we straks uit willen!

We eten ons wat moed in met een simpel ontbijtje met doorduwkoffie, zachte pistolets en wat chocolade-‘vissen’ (ja die variant op Paaseieren kochten we gisteren in de supermarkt omdat we ze wel leuk vonden passen bij deze themavakantie). Voor we vertrekken, proberen we de technieker te bellen in verband met ons nachtelijk probleem. Zijn antwoordapparaat is erg beleefd, maar niet de gesprekspartner die we gehoopt hadden ….

Bij het varen richting sluis, passeren we de afsplitsing met aan het begin vrolijke gele boeien met rode vlaggetjes, maar wij weten nu dat niet als versiering op de rivier liggen, …. wijselijk sturen we de boot richting sluis. En ja, we slagen in ons examen, geraken door de sluis met de nodige stress, maar zonder kleerscheuren. Ik kan bevestigen dat een sluis kan tellen als teambuilding of als alternatieve therapie, dus in ons geval… als een soort nieuw-samengestelde- gezinstherapie, iedereen heeft zijn taak, de kleine kantjes komen boven drijven, maar na een geslaagde doorgang, als de adrenaline is gezakt, worden alle wonden gelikt en gezalfd door met complimenten te strooien over hoe goed iedereen was!

En met deze succeservaring lijkt het tij van tegenslagen te keren. Als we net voorbij de kluis zijn, belt de technieker terug, die nu wel wakker blijkt te zijn. Hij vraagt ons waar we ons bevinden en vraagt ons daar te wachten. Aangezien we toch een weekje vertraging hebben geboekt, doen we dat gewillig. We halen de vispersen boven die we als optie bij de boot huurden, en met de rest van onze zachte pistolets (naar het schijnt zijn vissen hier niet zo kieskeurig en eten ze alles…) hopen we vissen te vangen…. Alhoewel ‘hopen’ is een groot woord, we zijn er nog niet echt uit hoe we het zouden aanpakken als er nu echt een vis zou bijten, wie haalt de haak uit zijn bek, wie doodt hem, wie doet de kop af, om nog te zwijgen van de ingewanden…. kortom de taakverdeling is hier nog niet zo duidelijk …. Maar zo gunstig is het lot ons gelukkig nog niet gezind.

De technieker komt vaststellen dat er een terugslagklep kapot was, waardoor die pomp dus maar bleef aanslaan. Hij kan het gelukkig fixen! Yes, we kijken nu al uit naar deze nacht! Slaap lekker!

Lees vervolg : Dag 3 Internationaal gezelschap

Yoko Tsuno heet ze, de boot die we huren voor een week, ze ligt op de Charente. We moeten ze eerst leren besturen, want bij een eerste kennismaking blijkt ze nogal eigenzinnig te zijn. De man van het verhuurbedrijf, leert ons de trucjes.. “c’est très simple” … Om uit te manoevreren naar links moet je naar rechts draaien… we knikken en zeggen dat we het snappen. Maar we beginnen te stressen. Gelukkig is er een proefvaartje met de man mee, als de boot dwars op de rivier ligt, draaien we als een gek aan het roer om haar bij te sturen, de man blijft rustig en kalm en probeert ons te leren dat we altijd alles heel rustig en kalm moeten doen, een boot reageert trager… yep, we zijn vertrokken voor een weekje vertraging, met ons vieren.

We kunnen varen richting de zee of richting het binnenland. Voor beginners als wij, raden ze aan de richting van de zee te nemen, daar zijn er minder sluizen… We nemen dankbaar afscheid van de man, en besluiten met onze dame te varen in de richting …. van de Leclercq ! Daar vlak bij de parking van de Leclercq is er zowaar een parking voor boten! Met onze boodschappentas, gaan we aan land, wandelen we over de parking en slaan wat basisbenodigdheden in: rosé, aperitiefhapjes en pizza. Dat moet volstaan voor de eerste dag…

Met ons nieuw samengestelde viertjes kozen we voor een boot met 2 kajuiten, één vooraan en één achteraan met daartussen een living (met open keuken)… De jongens kozen de achterste kajuit, en wij nemen dus de voorste. Op deze kleine ruimte hebben we zo toch een minimum aan privacy, dat de privacy onze laatste zorg zou zijn de eerste nacht, wisten we nog niet. Bij zonsondergang al, gaan we allen slapen, moe van alle indrukken en ook wat benieuwd naar het concept slapen op een boot, hopen erop stil in slaap gewiegd te worden op de deining van het water. Maar de nacht verliep niet als verhoopt, althans voor ons in de voorste kajuit. Daar is blijkbaar één of andere pomp, die elke 5 minuten (!) een hels lawaai maakt. Er bestaan marteltechnieken, hoorde ik ooit, waarbij mensen die doodmoe zijn verhinderd worden in te slapen… wel dat hebben wij mogen ondervinden ! Je zou denken, we gaan dat hier eens snel fiksen met een loodgieter (Filip) aan boort! Maar we hadden geleerd van de man dat er één pomp is die we nooit mogen afzetten, omdat hij water uit het ruim onderin moet pompen, en wij -ook de loodgieter niet- durfden dat risico niet nemen, … dan maar een slapeloze nacht dus…

De man had ons gezegd dat we altijd mochten bellen, maar bij voorkeur niet midden in de nacht… ‘Uiteraard’ zouden we dit niet doen, hadden we hem verzekerd, zelfs een beetje verontwaardigd over de mensen die dit ooit hadden gedaan! Er zat niets anders op dan een nachtje marteling te doorstaan, en de volgende morgen af te wachten …..

Lees vervolg : Dag 2 De kluis