Terugrit

Toen ik Filip leerde kennen, woonde hij in de Ardèche. Het was mijn eerste vakantie alleen met mijn twee zonen, Mattis en Simon, toen 8 en 6 jaar. Ik logeerde bij een vriendin die mij aan Filip voorstelde. Op het einde van de vakantie, in de roes van een feestje, liet ik me ontvallen dat ik vergeten was de tussenstops van mijn terugreis in te plannen en dat dat een probleem was omdat ik geen 900 km aan een stuk alleen kon rijden. Filip antwoordde niet. Maar de volgende morgen bij het ontbijt, hoorde ik van mijn vriendin dat hij had aangeboden als copiloot met mij mee te rijden naar België.

De dag dat we vertrokken was ik wat nerveus. Ik kende hem niet zo goed. Ook de jongens vonden het wat raar, die vreemde man achter ons stuur. Al had ik geen tijd mij daar veel zorgen over te maken, mijn eerste zorg was een picknick regelen voor onderweg. Ik liet Filip stoppen in het eerste dorp bij een bakker en kocht er koffiekoeken. Het waren van die grote met frangipanevulling. De jongens vonden ze superlekker en werkten er meteen twee naar binnen. Het picknick-probleem was opgelost, maar we hadden meteen een ander. Na de eerste bochten werd Mattis lijkbleek en misselijk en terwijl ik hem nauwlettend in het oog hield, moest Simon – die de hele tijd niets had gezegd – ineens overgeven. We waren nog niet eens aan de autostrade toen ik met onze voorraad flessenwater de kots stond weg te wassen uit de autozetels. De zure geur van maagsappen bleef in de auto hangen. Op den duur roken we het niet meer. Alleen als we na een pitstop met een frisse neus terug in de auto stapten, werden we aan het voorval herinnerd. Filip onderging het allemaal zonder klagen, het leek wel opgezet spel om hem te testen. ‘s Avonds zette hij ons als een echte gentlemen thuis af en bood ik hem een slaapplaats aan in de logeerkamer. Twee dagen later vertrok hij terug naar Frankrijk.

Nauwelijks twee weken later was hij er terug. Deze keer met zijn eigen auto, een oude zwarte Jeep met zo’n gele Franse nummerplaat die hij voor de deur parkeerde. Ondertussen hadden we elkaar wat beter leren kennen en sliep hij niet meer in de logeerkamer. Zonder veel woorden en zonder aarzelen, had hij zijn zomerse paradijs ingeruild voor een leven met mij in het meest druilerige land van Europa: België. Dat hij goed gek moest zijn, dat was dus meteen duidelijk, maar dat het geen bevlieging was, is nu na acht jaar ook wel duidelijk.

Toen mijn moeder de eerste keer op bezoek kwam, vroeg ze me -terwijl Filip naast mij zat- ‘of die jongen Frans sprak?’
‘Maar nee,’ lachte ik, ‘hij heet Filip en is gewoon een Vlaming!’ Ik vertelde haar dat hij een paar jaar geleden naar Frankrijk was vertrokken, terwijl hij er nog niet eens een woonst had en geen woord Frans sprak. Ik vond het grappig en ook wel van lef getuigen. Maar mijn moeder was niet onder de indruk. Ze keek hem nog angstiger aan dan voorheen. Een nieuwe schoonzoon die zomaar uit de lucht kwam vallen, was al verwarrend, laat staan dat het er één was met een Franse nummerplaat die geen Frans sprak.

Het voordeel van Filip was ook dat ik nu niet alleen een lief had, maar ook een vakantiehuis, niet zomaar een huis, een huis met zwembad, op een berg tussen de kastanjebomen. We trokken er elke vakantie naartoe, kenden er de buren, de streek, hadden er vrienden. Maar toch leek het ons tijd voor iets nieuws. We dromen van een huisje, wat kleiner en iets dichter bij huis. Ons huis werd te koop gezet en sneller dan gepland kwamen er kopers op bezoek. Het bleken sympathieke mensen te zijn, die even zot en impulsief waren als wij, die op vakantie gaan met vijf kinderen, drie honden en twee konijnen. Ze konden wel een huis zoals het onze gebruiken. Een perfecte match! Binnenkort moeten we bij de notaris onze handtekening zetten, een handtekening waarmee we een hoofdstuk zullen afsluiten. Daarna zullen wij voor de laatste keer die berg afrijden. Ik weet dat het een moeilijk moment zal worden, hoewel Filip beweert dat hij de knop nu al heeft omgedraaid. Toch denk ik dat ik die dag best zelf zal rijden.