Op weekend

Op mijn verjaardag stak Filip mij een klein papiertje in mijn handen. Er stond in balpen ‘cado’ op geschreven. De vier letters compenseerden het gebrek aan verpakking of strik. Ik vouwde het minigeschenkje een vijftal keer open en ontdekte binnenin de bevestiging van een hotelreservatie: ‘Echt? Gaan we op weekend? Zo lang geleden, zalig!’

Het lumineuze weekend-idee was vermoedelijk ontstaan eerder die dag terwijl ik nog lag uit te slapen. Maar een geschikt hotel vinden dat nog kamers vrij had, was moeilijker geweest dan Filip had voorzien. Het was al bijna middag toen hij mij het geschenk overhandigde. Hij leunde voldaan achterover, zijn schouders ontspanden en zakten een paar centimeter, tot ik me luidop afvroeg: ‘En wat doen we dan met de hond?’ Hij veerde terug overeind. Zijn inderhaast samengesteld cadeau stond blijkbaar nog niet helemaal op punt, de praktische regelingen moesten nog uitgedacht worden. Ik zag zijn schouders hun kramppositie opnieuw innemen bij de gedachte dat een weekend op hotel ook betekende dat we Lucy zouden moeten achterlaten.

‘We hebben nog een paar weken de tijd,’ suste ik hem. ‘Dat zal volstaan om aan het idee te wennen en ondertussen een rondvraag te doen naar een geschikte opvang.’ Hij kalmeerde opnieuw maar nuanceerde dat ‘geschikt’ betekende dat als wij op hotel gingen, Lucy evenveel luxe verdiende. Via kennissen vonden we een kleinschalig hondenhotel dat aan de voorwaarden voldeed. Maar voor Lucy er naartoe mocht, had ze een toelatingsexamen: een kennismakingsgesprek bij de hond des huizes. Dat verliep vlekkeloos. Wat ze precies hebben gezegd weten we niet, maar volgens het baasje was er een klik. Ze werd toegelaten.

Vol spanning telden we de dagen af. Ik heb er meermaals aan getwijfeld of Filip het zou aankunnen en bereidde me al voor om twee dagen met een treurende man op weekend te gaan. De morgen dat we haar moesten afvoeren, besloot ik mee te gaan, een beetje morele steun, in goed en kwade dagen…

Lucy verkende dolenthousiast de living van het gastgezin. De gastheer had er geen problemen mee dat ze direct in de zetel sprong, er over de leuning terug uit jumpte, recht naar de hondenmand liep en daar een speeltje in de vorm van een hamburger opat. Filip ondertekende ondertussen het contract dat klaar lag en daarna werden we met zachte dwang gevraagd ons te verwijderen terwijl Lucy nog zorgeloos rondsnuffelde. Dezelfde verdwijntruc dus waarmee je je kind de eerste keer in de crèche achterlaat.

Terug in de auto keek ik achterom naar de kofferruimte. Op de plaats waar normaal haar kop boven de zetel uitstak, zat nu lege vlek in de vorm van een kleverig schuldgevoel. Wanneer zou ze door hebben dat we weg waren? Ik keek steels naar Filip om in te schatten hoe het met hem gesteld was. ‘Het ging’ zei hij alleen maar, waarmee hij verdere vragen afblokte.

We kwamen aan in ons weekendverblijf: een hotel in een voormalig kasteelpand midden in een natuurgebied alias de ideale plek voor wandelingen met een hond. We hebben het hele weekend zo veel gewandeld dat onze stappenteller bijna tilt sloeg. Psycho-analisten zouden het labelen als een ‘onbewuste overcompensatie van een schuldgevoel’. We wandelden in de nabijgelegen stad en als we daar ten einde waren, nog eens in dat natuurpark rond het hotel. Dat Lucy het daar ook naar haar zin zou hebben, zeiden we. We klampten er wandelaars met honden aan en stelden ons voor als mede-hondeneigenaars. Wij staarden hen jaloers aan terwijl ze de kop van hun hond streelden die zij tenminste niet hadden achter gelaten. Dat het hetzelfde ras van Lucy was met diezelfde vlek op haar kop, hielp niet echt. We liepen stilletjes verder, ik greep naar Filip zijn hand, dat was sinds lange tijd weer vrij nu hij geen leiband vast had.

‘s Avonds voor we gingen slapen kwam er een reeks WhatAppjes binnen. Het was van Lucy! Een hele reeks foto’s waarop ze poseerde samen met haar nieuwe vrienden. Lachend zaten we naar het schermpje te kijken. Op elke foto een nieuw speeltje en nieuwe uitdagingen. Ze zag er vrolijk uit, kwispelend, met de tong uit haar bek van danige opwinding. Ze had ook gewandeld die dag met haar gastgezin! Lucy liep op kop met aan haar de leiband een lief meisje met blonde krullen. We gingen met een gerust hart slapen in onze kasteelkamer. De rest van het weekend werd het een gewoonte: elke morgen en elke avond kregen we een reeks foto’s doorgestuurd. Ik weet niet of dat normaal is voor een hondenverblijf, misschien was het een optie die Filip had aangekruist op het contract.

Na het weekend liet ik Filip alleen de hond ophalen. Meer dan morele steun was nu wat qualitytime met Lucy op zijn plaats. Hij kwam terug met een big smile en naast hem de hond op de passagierszetel van zijn camionette. De gastvrouw had gezegd dat ze een heel lieve gemakkelijke hond was, dat ze met iedereen kon opschieten. Lucy zelf liep niet dolenthousiast door onze woonkamer zoals we hadden verwacht, maar ging als een mak lammetje liggen op de grond naast de zetel. Ze was waarschijnlijk doodop van het uitputtende kamp, probeerden we het gedrag te verklaren, veel meer prikkels dan anders en veel te weinig geslapen om die allemaal te verwerken…

Het probleem is natuurlijk dat je er het raden naar hebt wat er om gaat in dat hondekopje. Je moet alles afleiden uit die trieste hondenogen. Dat kon gaan van ‘Ik heb jullie zooo gemist!’ tot ‘Ik ben zwaar teleurgesteld dat jullie me hebben achtergelaten!’  tot ‘Ik mis mijn vrienden waarmee ik kan stoeien, daar was het veel leuker!’… Wat het ook was, wat verwennerij en extra snoepjes waren wel op zijn plaats, dachten we. We besloten de volgende dag af te wachten. Ze zou morgen vast wel wat actiever zijn na een goede nachtrust.

Op mijn to-do-list van de volgende dag stond er ‘navigatiesyteem camionette Filip’. (Onbegrijpelijk toch dat de kaart van Frankrijk niet standaard is in de navigatie van een Franse Renault-camionette?) Maar soit, ik wou niet dat mijn man zich verloren reed in Frankrijk straks en besloot die installatie maar eerst te doen. In pyjama liep ik naar de garage met een memorystick in de aanslag voor de eerste handeling van een ingewikkelde aankoopprocedure. Ik hees mezelf omhoog in de bestuurderscabine en kroop via de passagierszetel door tot achter het stuur -de enige manier om in de nauw geparkeerde auto de bestuurderskant te bereiken. Ineens stond Lucy met vragende ogen naast de auto. Nog voor ik suggesties kon doen wat ze wou, sprong ze in één keer op de passagiersstoel. Gezellig keek ze toe hoe ik zat te vloeken omdat ik de instelling niet vond die ik volgens de handleiding moest aanvinken. Toen ik die toch had gevonden, was de volgende stap iets met de laptop die nog in de keuken stond. Ik probeerde Lucy duidelijk te maken dat ze moest opschuiven zodat ik uit de auto kon. ‘Mag ik eens passeren Miss, we zijn klaar hier?’, vroeg ik haar. ‘We moeten de memorystick nu in de laptop gaan steken om een update te laden’, verduidelijkte ik nog. Maar Lucy wilde van geen wijken weten. Met haar volle vijfentwintig kilo bleef ze mijn uitweg blokkeren. Met moeite baande ik me een uitweg tussen haar imposante lichaam en de versnellingspook. Toen ik bevrijd was, ging ze zelf op de vrijgekomen zetel achter het stuur zitten en negeerde mij compleet. Wat er deze keer door dat koppetje ging, leek me vrij duidelijk: Ze wou hier weg! Gelukkig was Filip binnen, het was te confronterend. Lucy bleef stuurs voor zich uitkijken, in de volle overtuiging dat als iemand op die plaats zat, de auto vanzelf zou beginnen rijden naar plezantere oorden, uitgestrekte grasvelden met zwembadjes, kruiptunnels en vrienden…

Ik probeerde haar uit de auto te lokken met een snoep, tevergeefs… Ik beloofde haar dat ze ook wel eens op weekend mee zou mogen, dat ze straks mee mocht naar Frankrijk, gaan kamperen in grote grasvelden, met vriendjes, maar allemaal op voorwaarde dat het lukte om die navigatie bij te werken…

We zijn nu een week verder. Vandaag is Filip vertrokken naar Frankrijk met Lucy. Na hun weekend samen mag ik hen achterna reizen.

Belofte maakt schuld.