Schoenen

Drie jaar geleden. Het is een paar maanden voor onze trouw. De voorbereidingen zijn vlekkeloos verlopen. Alleen tijdens de zoektocht naar Filip zijn trouwkostuum staat het huwelijk nog even op de helling. We kunnen pas trouwen nadat hij zijn fobie overwint voor winkels met paskamers. Mijn toekomst ligt volledig in de handen van winkeljuffrouwen en hun therapeutische kwaliteiten. De missie slaagt. Thuis showt Filip trots een stijlvol trouwkostuum, op zijn kousenvoeten… Nu nog schoenen.

Om die laatste zoektocht in te korten doe ik vooraf prospectie op internet. Ik ben uiteraard niet van plan trouwschoenen online te kopen: trouwen doe je niet op postorderschoenen. Maar om een duidelijker beeld te krijgen op wat hij wil, en zo de winkeltocht te vereenvoudigen, selecteer ik een paar modellen op een webshop en vraag zijn mening. Eén paar vindt hij meteen chic. Er zijn veel verschillen tussen mannen en vrouw, maar bij ons komen er veel tot uiting tijdens het winkelen. Als ik denk dat ik de perfecte schoenen heb gevonden, wil ik altijd nog verder rondkijken of er niet nóg leukere bestaan… Bij Filip werkt dat niet zo. Nu hij in zijn ogen het perfecte paar heeft gevonden, gunt hij geen enkel ander nog een blik waardig. Meer nog, als ze zijn maat hebben, moet ik ze maar direct online bestellen.  

En dan heb je nog een verschil dat op dit moment in zijn voordeel speelt: mijn voeten variëren tussen maat 41 en 42, een variabele maat dus, waardoor ik alle schoenen moet passen. Maar er bestaan blijkbaar mensen, zoals Filip, met een vaste maat. Het principe van een vaste rentevoet, het kost waarschijnlijk meer in aankoop, maar je bent je hele leven op je gemak. Ik kan geen enkel argument meer bedenken om hem mee te krijgen naar een winkel.  

Maat 44 blijkt uitverkocht, maar na wat zoeken op het wereldwijde web, vind ik exact diezelfde schoenen op een andere website. Ze kosten dan nog eens de helft minder dan op de vorige site en ze hebben zijn maat nog! Van danig enthousiasme over zoveel geluk, bestel ik zonder aarzelen Filip zijn trouwschoenen online.

We zijn een paar weken verder. De meeste genodigden hebben al bevestigd. Enkel de trouwschoenen zijn nog niet van de partij. Ik doorzoek mijn mails en besef dat ik niet eens een bevestiging heb ontvangen van de bestelling. De site van de schoenen vind ik gelukkig terug via de zoekgeschiedenis van mijn computer. Nu pas valt het me op dat die is opgesteld in een soort Engels dat met haken en ogen vast hangt aan wat ze moeten betekenen. Dit is duidelijk een heel slecht gemaakte nep-website die mij heeft gelokt met foto’s geplukt uit mijn zoekgeschiedenis, of hoe dat ook werkt, ik ben erin getrapt. In mijn beste nep-Engels stel ik een klachtenmail op en hoop dat hij aankomt bij de Fake-ganistanezen.

De trouwdatum nadert op de kalender. Om te voorkomen dat Filip mij op blote voeten eeuwige trouw moet beloven, is een rondje winkelen nu onvermijdelijk. Het is de laatste hindernis. We slagen met gemak en komen thuis met een paar échte Van Bommels die Filip nu nog altijd draagt. Hij heeft er zelfs al mee gezwommen – al was dat niet uit vrije wil.

Een week later belt de postbode aan met een pakket dat niet in de brievenbus past. Ik heb geen flauw vermoeden wat het kan zijn. Binnen bekijk ik het pakje, het lijkt een doos in grijze plastiek gewikkeld met Chinese tekens bedrukt. Is het écht mogelijk dat de nepwebsite mijn klachtenmail heeft ontvangen en nu toch nog de schoenen heeft opgestuurd? Met verhoogde hartslag verscheur ik de verpakking. Er komt inderdaad een schoendoos te voorschijn. Ik ben verrast en tegelijk een beetje ontgoocheld. Het is niet zo’n doos van donkergroen karton met gouden letters waar lederen trouwschoenen in thuis horen, maar een flauwe ingedeukte blauwe doos. Ik durf het deksel er niet afhalen. Misschien is het wel de box van Pandora uit het Verre Oosten die alle onheil zal verspreiden. Zo vlak voor de trouw laat ik die maar beter dicht.

Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst…  

Ik plooi het deksel open. In de doos liggen naast mekaar, als twee baby’s in een couveuse, lieflijk ingepakt in een velletje wit boterpapier, twee fuchsia roze plastieken sportschoenen, alias de trouwschoenen van Filip!

Maat 44, ze passen perfect.