Oudejaarsavond

Dit jaar organiseerden de mannen de jaarlijkse themaparty van oudejaarsavond. Hoewel het vrouwenteam ondertussen functioneert als een goed geöliede machine, na tientallen jaren ervaring, hebben ze zichzelf een sabbatjaar voorgeschreven. Het werd tijd dat de mannen ook eens de kans kregen zich te bewijzen. De vrouwen konden relaxed achterover leunen, een wijntje in de hand, met nog slechts één gespreksonderwerp : “Of en hoe zullen de mannen het er van af brengen?”

Zich bewust van de druk die op hun schouders rust, besloten de mannen alle voorbereidingen zoveel mogelijk geheim te houden voor de vrouwen. Toch moeten er mannen geweest zijn, die na een vergadering, in een zwak moment, overmand door begrijpelijke twijfel en onzekerheid, te rade zijn gegaan bij één van hun respectievelijke vrouwen. Op die manier was er af en toe toch wat cruciale informatie naar de vrouwelijke kant doorgelekt. Wat onmiddellijk resulteerde in een onvermijdelijke lawine van kritiek en commentaar.

Het eerste item waar veel ongerustheid over ontstond, was de prijsbepaling. In vergelijking met vorig jaar werd er een plotse prijsstijging aangekondigd, die niet meer met de index alleen te verantwoorden viel. Het hek was helemaal van de dam, toen er geruchten waren over een drankbonnen-systeem. De vrouwen veerden ongemakkelijk op uit hun comfortabele positie, sommigen iets te snel waardoor hun wijntje wat morste op de zetel.

Uiteindelijk konden ze alles een plaats geven en bedaarden ze : de onzekere mannen wilden gewoon op veilig spelen en zeker geen risico lopen nadien de financiële put te moeten vullen. Uit begripvolle compassie gaven de vrouwen hun -weliswaar niet gevraagde – akkoord, maar lieten ze verstaan dat ze in ruil een evenredige stijging aan perfectie en exclusiviteit verwachtten.

Een ander heikel punt was ‘het thema’. Cruciaal voor een geslaagde avond, al was het maar voor de foto’s achteraf. Om te beginnen waren de meningen sterk verdeeld over hoe obligatoir de dresscode al of niet moest zijn! Er werd gefluisterd dat een paar fanatiekelingen zelfs van plan waren de toegang te ontzeggen van genodigden die niet in het thema pasten. Kortom, de spanningen liepen hoog op en de opluchting was voelbaar toen het thema eindelijk werd vrijgegeven : ‘film’! Bij nader inzien inderdaad een thema dat evengoed mogelijkheden biedt voor mensen die niet zo graag in de verkleedkoffer duiken. De vrouwen leunden weer achterover en konden hun fantasie de vrije loop laten, wat aardig lukte na al die wijntjes.

Vanaf dan moest je alleen nog op je hoede zijn voor slinkse ondervragingsmethodes, om te achterhalen welk filmpersonage je zou zijn. Het gevaar kwam van alle kanten, zowel van zij die geen inspiratie hadden, als van diegenen die van plan waren er helemaal over te gaan, en het risico wilden inschatten dat ze toch niet de enigen zouden zijn die zich compleet belachelijk zouden maken.

Door de verhoging van de deelnameprijs voelden Filip en ik ons genoodzaakt te besparen op het kledijbudget. Maar we zijn gewoon creatief om te springen met weinig middelen. Ikzelf kon de perfecte ‘runaway bride’ spelen, door gewoon mijn trouwkleedje aan te trekken met comfortabele sportschoenen. De film had ik nooit gezien, maar dat was geen vereiste. Ik had er wel niet bij stil gestaan, dat het ingewerkte corset na twee jaar huwelijksgeluk nu wel héél strak rond mijn lijf zat gespannen. Rechtopstaand hapjes naar binnen werken lukte nog, maar nog tijdens het aperitief begon ik me wel wat zorgen te maken hoe ik ooit zittend zou eten in die dwangbuis.

Maar het is in nood dat de perfect oplossingen uit de lucht komen gevallen. Dus toen ik mijn jongste zoon na het aperitief, zoals afgesproken, naar oma bracht, ontfutselde ik zijn Casa del Papel-outfit (rode losse overal met Dali-masker en nepgeweer). Bij mijn terugkomst op de feestlocatie verraste ik het oudejaarsavond-gezelschap met een overval in Casa-stijl. Niemand was onder de indruk van mijn overval, maar wel van mijn gedaanteverwisseling, die ik handig wist in te kleden als vooraf gepland.

Filip besloot als zichzelf te gaan, als Superman dus. Veel had hij niet nodig : een rode cape, een oogmasker die we in een prullenwinkel op de kop hadden kunnen tikken, een geprint superman-logo op zijn gespierde torso, en een blauwe panty van mij waaronder hij enkel een onderbroek droeg (een superman broekje hadden we helaas niet meer kunnen vinden). Maar zelfs met die paar attributen was hij omgetoverd tot een ware look-a-like. Met zijn hete adem blies hij in één ruk de BBQ op gang en het heel de avond vloog hij héén en weer in de zaal om de buffet-tafel te installeren, de cava bij te vullen, verse glazen tevoorschijn te toveren en zalm-papillotten aan te leveren.

De verstrengde privacy-wetgeving indachtig, kan ik hier natuurlijk niet zomaar al onze gasten met naam en toenaam gaan vernoemen. Maar ik zie er geen graten in ze voor deze blog op te voeren als hun alterego’s voor één dag. Zo passeerden volgende personages de revue : meneer Boma & Carmen van de kampioenen, Mister Spock van Star Trek, Katnis Everdeen van de Hunger Games, Zorro met (één van?) zijn vrouwen, John Travolta & Olivia Newton John van Grease, Mr Grey & Anastasia Steele van 50 shades of Grey, James Bond & M, een stelletje tweede-rangs-actrices uit de jaren ‘20 die nooit zijn doorgebroken, een Indische Bollywood actrice met haar pooier, kunstenaar Egon Schiele en dan ben ik er zeker nog een paar vergeten. En o ja, ook nog Dhr. en Mevr. Lodewyck-Buyse, met een zeer overtuigende vertolking van zichzelf (hun rijkelijk gekleurd leven vol avonturen, exotische reizen, artistieke en andere escapades, is bij nader inzien inderdaad voer voor een film).

Het decor van dit anachronistisch gezelschap was het enige echte authentiek cultuurcaféetje in Roeselare, dat zich perfect leende als filmset. Deze unieke locatie was nu wel niet te wijten aan bijzonder zoekwerk van de mannen, maar enkel dank zij een nieuw lid van ons mannencomité : de cafébaas en voor de gelegenheid eigen-nar* van de Ktrolle (*is geen schrijffout maar een verwijzing naar zijn outfit als ‘nar’ uit een sprookjesfilm). Omdat het cafeetje als een verborgen parel, pal in het centrum, verscholen ligt, was er nog een bijkomend voordeel. De gasten werden om 12u zomaar getrakteerd op een spectaculair vuurwerk, dat te zien was van op de markt en dat terwijl de mannen het vuurwerkbudget konden uitsparen in het al zeer ruime budget !

Het was met een dubbel gevoel bij meneer Boma, die in ons oudejaars-team ondertussen gekend is als de beste vuurwerkmaker van heel het kabouterdorp (of nee dat is een andere film). Maar al bij al moet hij inzien, dat het best was dat er geen vuurwerkboxen vervaarlijk dicht moesten ontstoken worden. Dat zou helemaal niet goed afgelopen zijn voor zijn Carmen, die hij had geïnviteerd. Zij had de hele avond zo al haar handen vol met haar decolleté in de plooi te houden, haar minirok naar beneden te trekken en haar weelderige krullen uit haar ogen te wrijven, wilde ze haar gesprekspartner kunnen aankijken. Ik mag er niet aan denken dat ze daarbij nog eens een hysterisch Nero-ke had moeten kalmeren onder haar armen.

Om 12u leek de betovering precies verbroken. Vele pruiken waren al van eigenaar gewisseld, John Travolta en Mr. Spock waren éénsklaps kaal geworden, Anastasia Steel stond op de dansvloer vervaarlijk te zwaaien met mijn geweer, de boa’s van de naamloze actrices uit de jaren ‘20 hadden ondertussen bijna al hun pluimen verloren en mijn superman was zijn krachten kwijtgespeeld.

Ik zag hem vermoeid maar geduldig zitten wachten, tot ik mijn jaarlijkse bijdrage had geleverd op de dansvloer, naast hem een hoopje zwarte pluimen van de actrice die hem nog gezelschap had gehouden. Ik besloot dat het tijd was, en we vlogen samen naar huis, het gloednieuwe jaar tegemoet.

Gelukkig nieuw jaar iedereen !