Verbouwen

Niets is zo boeiend als leven in een huis in volle verbouwing. Elke dag verandert er wel iets, een muur meer of minder, een ruimte afgebroken, een extra ruimte, en meubilair dat zich gedwee weg en weer laat verhuizen om kamers – al of niet tijdelijk – een andere functie te geven….

Je leeft in een dynamisch project dat nooit saai is, alleen een beetje stofferig bij momenten. En er is ook altijd gespreksstof aan de keukentafel en met vrienden en bezoekers over hoe het was en hoe het zal worden …

Het is ook eigen aan een verbouwing dat het nooit snel vooruit gaat, heb ik ondervonden. Misschien is dat wel essentieel, want een huis moet je eerst leren kennen, het heeft een ziel die je pas leert aanvoelen door er een tijdje in te wonen. Alleen zo kan je de beste keuzes maken.

En in de tussentijd heb je nog zoveel dingen om naar uit te kijken en waarover je kan dromen, over hoe je het zal invullen, welke materialen en kleuren je zal gebruiken… een veelbelovend gevoel vergelijkbaar met het gevoel dat ik had op het einde van de middelbare school, alles ligt nog open, een waaier aan keuzes, een wereld van mogelijkheden, …

Neen echt, neem het van mij aan, ik spreek uit ervaring, een verbouwing houdt je flexibel en jong van geest!

Toen we net waren ingetrokken in dit huis, was onze slaapkamer nog niet af. We hadden ons bed dan maar in het midden van de living gezet. Het paste net tussen de zetel en de TV, zo ongeveer waar mensen normaal een salontafel zetten. Dat had zo zijn voordelen, we konden gewoon in slaap dommelen voor de TV en toen de wijkagent ons domicilie kwam controleren, kon hij meteen zien dat we er wel degelijk sliepen.

Maar ondertussen zijn we wel al gepromoveerd naar de eerste verdieping, naar de slaapkamer, die nog steeds niet af is. Maar hij heeft er alle schijn van dit weldra te zijn : gyproc-motief op de muren en het plafond bestaat voor de helft uit isolatiewol en de andere helft al gipspanelen …

In een verbouwing leer je ook de kleine kantjes kennen. Dan bedoel ik niet alleen de vanzelfsprekende kleine kantjes van elkaar, want de ene kan al meer overweg met de chaos dan de ander. Maar ook de kleine gebreken van het huis zelf.

Sinds we ons bed naar boven hebben verhuisd, ondervinden we bijvoorbeeld dat de houten vloerconstructies van de verdiepingen niet helemaal waterpas zijn. Op zich kunnen we daarmee leven, het is alleen een beetje onhandig om meubels te plaatsen. En ja, het heeft ook wel wat vervelende nevenwerkingen bij bepaalde aspecten van ons getrouwde leven…. Ons bed kraakt pijnlijk hoorbaar, van de inspanningen dat het moet leveren om in balans te blijven, ondanks de niveauverschillen onder zijn vermoeide leden.

En dan heb je nog de muren, die niet helemaal geluidsdicht zijn. Maar daar zien we voorlopig alleen maar voordelen van in. We hebben bijvoorbeeld nooit een wekker nodig. ‘s Morgens stipt twintig voor zeven, roept de buurvrouw haar kinderen wakker. We kunnen niet klagen, ze roept luid, in een poging haar stem van ergens beneden aan hun trap te laten dragen tot de verdiepingen waar haar kroost te slapen ligt. En als we geluk hebben dat ze niet snel genoeg opstaan (wat meestal het geval is), roept ze nog een tweede keer, maar dan nog luider. Om zeker te zijn dat we het hebben gehoord. Het werkt zo’n beetje als een snooze-knop dus. Nee we kunnen niet klagen van haar. Ik weet niet of ze de blog meeleest, maar ik moet haar daar ooit nog eens voor bedanken.

Als ik op dat uur dan ben gewekt, heb ik nog een paar minuutjes de tijd voor ik echt moet opstaan. Dan lig ik meestal nog even te staren naar het plafond, (aan mijn kant van het bed zijn dat gipspanelen) en dan kan ik nog wat genieten en liggen fantaseren welke gordijnen er best zouden passen, en bij welke kleur van muren….. Geef toe, wat een inspirerende creatieve luxe om zo wakker te worden in vergelijking met een saai huis waar alles is afgewerkt en waar de buren je niet wakker maken!